Tabula Rasa i Pole Odbioru
Wystawa Pole Odbioru była dla mnie szczególna, bo w przedziwny sposób wpisywała się w znaczenie PROCESU dawkowała mi wiedzę o mnie samej, pod koniec obdarzając niewyobrażalnym przezentem.
Pole odbioru dojrzewa we mnie od dawna, cały czas uczę się go doświadczać i w ogóle je dostrzegać. Podtytuł wystawy, mówiący o nasłuchiwaniu, dotyczy próby słyszenia tego, co we mnie – w nas, ludziach – wybrzmiewa. Pole odbioru – to MY. Cała nasza istota, powierzchnia odczuwania i myślenia. A ’w środku’ naszego pola odbioru istnieje coś, co zakrzywia prawdopodobieństwo i jednocześnie jest bramą do nieskończoności i zapomnienia. Ten punkt to również portal do 'wnętrza’ naszego odczuwania, samej istoty człowieczeństwa. Można próbować patrzeć i nie oślepnąć. Zazwyczaj, jak wejdziemy tam na ułamek sekundy jest dobrze. Zazwyczaj zapominamy o wszystkim w kolejnej. Ale to właśnie tam mieszczą się najważniejsze Wrażenia o egzystencji, prawdziwe okno na rzeczywistość.
Może warto nadstawić ucho i posłuchać w ciszy tego co tam się formuje.
Tabula Rasa – to nawiązanie do pojęcia pustej kartki jako świeżego, niezapisanego umysłu. Jest ona ujęciem paradoksu 'pustki’, prezentując złożoność i chaotyczność Fałdy skonfrontowanej z pustką białego niezapisanego papieru. To moje pole odbioru. Nieskończone. Puste. Fluktuujące.
W pewnym sensie kształtuję swoje pole odbioru kiedy kalibruję na nie moją twórczość. Przypomina to łapanie ostrości – z każdym krokiem jestem bliżej, widzę więcej, jednak kierunek w którym stawiam kolejne kroki jest kompletnie nieokreślony. Nie widzę żadnej drogi, muszę ją wywęchiwać z ulatniających się sensów chwil. Ślepy pochód – bo uczę się pokładać zaufanie w innym zmyśle niż logika.
The exhibition Field of Reception was a singular experience for me, for it inscribed itself into the very meaning of PROCESS in a strangely organic way – dispensing knowledge about myself in carefully measured doses, and ultimately bestowing a gift of unimaginable magnitude.
The field of reception has been maturing within me for a long time; I am continuously learning to experience it and, in fact, to recognize its presence at all. The subtitle of the exhibition, invoking the act of listening, concerns an attempt to hear what resonates within me — within us, as human beings. The field of reception is ourselves: the totality of our being, the delicate surface upon which feeling and thought take shape.
And at the very center of this field there exists something that bends probability itself, while simultaneously opening a gateway to infinity and to oblivion. This point – flickering, almost impossible to seize — is also a portal into the interior of our sensing, the very core of human existence. One may attempt to look toward it and not go blind. Usually, when we enter that space for even a fraction of a second, everything feels lucid. And yet, in the next moment, we forget. Still, it is precisely there that the most essential impressions of existence reside – the truest window onto reality.
Perhaps, then, it is worth leaning in and listening, in silence, to what is taking shape there.
Tabula Rasa – evoking the notion of the blank page as a fresh, unwritten mind – becomes here an expression of the paradox of ’emptiness’: the complexity and chaotic entanglement of the Fold confronted with the white, unmarked paper. This is my field of reception: infinite, empty, fluctuating.
In a certain sense, I shape my field of reception each time I calibrate my practice toward it. It resembles the act of bringing something into focus — with each step I draw nearer, I see more, and yet the direction in which I move remains utterly undefined. No path is given; I must scent it out from the evaporating meanings of fleeting moments. It is a blind procession – one in which I learn to place my trust in a sense other than logic.