The Field of Reception – Listening // Pole Odbioru – Nasłuchiwanie
The word “Listening-In” comes back to me.
For me, it is a reminder to stay attuned to myself and to the world. We are a FIELD OF RECEPTION, and life is a process of tuning ourselves to the deep pulse of existence. // Powraca do mnie słowo „Nasłuch”.
To dla mnie przypomnienie o tym, żeby zachować wyczulenie na siebie i świat. Jesteśmy POLEM ODBIORU, a życie procesem dostrajania do głębokiego pulsu istnienia.
O wystawie – komentarz autorski
Wystawa Pole Odbioru była dla mnie szczególna, bo w przedziwny sposób wpisywała się w znaczenie PROCESU dawkowała mi wiedzę o mnie samej, pod koniec obdarzając niewyobrażalnym przezentem.
Pole odbioru dojrzewa we mnie od dawna, cały czas uczę się go doświadczać i w ogóle je dostrzegać. Podtytuł wystawy, mówiący o nasłuchiwaniu, dotyczy próby słyszenia tego, co we mnie – w nas, ludziach – wybrzmiewa. Pole odbioru – to MY. Cała nasza istota, powierzchnia odczuwania i myślenia. A ’w środku’ naszego pola odbioru istnieje coś, co zakrzywia prawdopodobieństwo i jednocześnie jest bramą do nieskończoności i zapomnienia. Ten punkt to również portal do 'wnętrza’ naszego odczuwania, samej istoty człowieczeństwa. Można próbować patrzeć i nie oślepnąć. Zazwyczaj, jak wejdziemy tam na ułamek sekundy jest dobrze. Zazwyczaj zapominamy o wszystkim w kolejnej. Ale to właśnie tam mieszczą się najważniejsze Wrażenia o egzystencji, prawdziwe okno na rzeczywistość.
Może warto nadstawić ucho i posłuchać w ciszy tego co tam się formuje.
Moją wystawą chcę dać przestrzeń, „pole odbioru” odczuwania, stworzyć okoliczności, które wyciszą wewnętrzny konflikt i wprowadzają w stan receptywności, przyjmowania. Interesuje mnie uwrażliwienie percepcji, poszerzenie jej pola poza samego siebie, na całą rzeczywistość.
Tworzenie jest dla mnie procesem dostrajania, takim 'gestem uważności wobec tego, co pulsuje w głębi naszego istnienia, głębokiego pulsu świata. Jest to też słuchanie świata na nowo, świata i siebie samego.
Dopatruję się w powstałych formach – rzeczywistych obiektów, siebie, doznań, emocji – czegoś uniwersalnego, jak zapisu nieprzypadkowego algorytmu mającego w swojej konstrukcji wszystkie możliwe kombinacje oraz tą jedyną, indywidualną, którą dostrzegamy.
To tak, jakby moment wyklarowania się tworu oznaczał dla wszechświata konieczność takiej, a nie innej manifestacji.
Pole odbioru to miejsce dostrojenia, w którym zewnętrzne formy spotykają się z wewnętrznym rezonansem.
The exhibition Field of Reception was a singular experience for me, for it inscribed itself into the very meaning of PROCESS in a strangely organic way – dispensing knowledge about myself in carefully measured doses, and ultimately bestowing a gift of unimaginable magnitude.
The field of reception has been maturing within me for a long time; I am continuously learning to experience it and, in fact, to recognize its presence at all. The subtitle of the exhibition, invoking the act of listening, concerns an attempt to hear what resonates within me — within us, as human beings. The field of reception is ourselves: the totality of our being, the delicate surface upon which feeling and thought take shape.
And at the very center of this field there exists something that bends probability itself, while simultaneously opening a gateway to infinity and to oblivion. This point – flickering, almost impossible to seize — is also a portal into the interior of our sensing, the very core of human existence. One may attempt to look toward it and not go blind. Usually, when we enter that space for even a fraction of a second, everything feels lucid. And yet, in the next moment, we forget. Still, it is precisely there that the most essential impressions of existence reside – the truest window onto reality.
Perhaps, then, it is worth leaning in and listening, in silence, to what is taking shape there.
With this exhibition, I aim to open a space – a “field of reception” – for sensing; to create conditions that quiet inner conflict and invite a state of receptivity and openness. I am interested in sharpening perception, expanding its field beyond the self and toward the entirety of lived reality.
For me, creation is a process of tuning—a gesture of attentiveness toward what vibrates in the depths of our existence, toward the deep pulse of the world. It is also an act of listening to the world anew—to the world and to oneself.
In the forms that emerge—the tangible objects, the sensations, the emotional residues—I perceive something universal, akin to the imprint of a non-random algorithm that contains within its structure all possible combinations, as well as the single, singular one that we happen to recognize.
It is as if the moment a form crystallizes signals the universe’s necessity for this, and not another, manifestation.
The field of reception becomes a site of attunement, where external forms encounter an inner resonance.
The „I” question
Robert Zbikowski o wystawie Pole Odbioru
Dziś odbył się wernisaż Pauliny Sylwestrowicz zatytułowany „POLE ODBIORU-NASŁUCHIWANIE”. Kuratorem wystawy był Ryszard Ługowski i to on o godzinie dwudziestej dziesięć rozpoczął ten wieczór koncertem na misach. Po muzycznym wprowadzeniu głos zabrał Robert Żbikowski, dalej Ryszard Ługowski i na koniec do zebranych gości przemówiła autorka wystawionych prac. Co ciekawe opowiadała o sobie, o tym, jak postrzega świat i jak sztuka pomaga w jego zrozumieniu.
Był to wernisaż pełny wzruszeń, opowiadań, czuły, a delikatny półmrok sal pomagał wsłuchać się w wypowiadane słowa.
Wystawa zaplanowana jest w dwóch salach i te dwie przestrzenie różnią się zasadniczo. W pierwszej głównej sali dominuje układ przestrzennych rulonów, poukładany w formie pryzmy. Po jego bokach ustawione są dwie plansze do gry. Są to kosteczki, które można dowolnie barwić przygotowanymi flamastrami i kredkami. Gra nie ma reguł, uczestnik tworzy je sam. W sali drugiej dominuje instalacja z tych samych kosteczek i kółeczek rytmicznie wklejonych na ścianach pokoju. Elementy są odpowiednio wywoływane światłem lamp. Układ do złudzenia przypomina niebo z gwiazdami, choć każdy znajdzie tu swoją interpretację.
Zarówno fale z pierwszej sali jak też i gwiazdozbiory z drugiej stają się krajobrazem wewnętrznym artystki. Falowość ma swój początek w muzyce – to tam pojawia się delikatny, pierwszy podmuch powietrza, wskazujący na barwę dźwięku. W tych instalacjach słychać muzykę.
Mnogość zgromadzonych na wystawie form tworzy sieć relacji – to nic innego jak próba opisania rzeczywistości w jej złożonym i nieodgadnionym charakterze. Pojawia się tu także wątek tajemnicy, który staje się dla odbiorcy intrygujący, gdyż odkrywany jest w indywidualny, tylko sobie właściwy sposób. Twórczość Pauliny Sylwestrowicz jest rezonansem duszy, wrażliwym spojrzeniem na to, co wymyka się opisowi. Może dlatego tak trudno ją ująć w słowa – przenika bowiem przez wiele środków wyrazu i dotyka najskrytszych zakamarków naszego istnienia. Wystawa ta przybliża nam spojrzenie na wrażliwość – tę jedyną, własną.
Today, the opening of Paulina Sylwestrowicz’s exhibition titled “FIELD OF RECEPTION – LISTENING” took place. The curator of the exhibition was Ryszard Ługowski, and it was he who, at 8:10 p.m., opened the evening with a concert on singing bowls. After this musical introduction, Robert Żbikowski spoke, followed by Ryszard Ługowski, and finally the artist herself addressed the gathered guests. Interestingly, she spoke about herself, about how she perceives the world and how art helps her understand it.
It was an opening full of emotion and storytelling; the gentle, dimmed lighting of the rooms helped the audience attune to the spoken words.
The exhibition is arranged across two rooms, and these two spaces differ significantly. In the first main room, the dominant feature is a layout of spatial rolls arranged in the form of a prism. On both sides, two game boards are set up. These are small cubes that can be freely colored using the prepared markers and pencils. The game has no rules—the participant creates them on their own. In the second room, the main element is an installation made of the same cubes and circles, rhythmically affixed to the walls. The elements are sequentially brought to life by the light of lamps. The arrangement closely resembles a starry sky, though each viewer will find their own interpretation.
Both the waves in the first room and the constellations in the second become part of the artist’s inner landscape. The wave motif has its origin in music—there, the delicate first breath of air appears, signaling the timbre of sound. One can hear music in these installations.
The multitude of forms gathered in the exhibition creates a network of relations—nothing other than an attempt to describe reality in its complex and inscrutable nature. There is also an element of mystery here, which becomes intriguing for the viewer, as it is uncovered in an individual, uniquely personal way. The work of Paulina Sylwestrowicz is a resonance of the soul, a sensitive gaze at what escapes verbal description. Perhaps that is why it is so difficult to capture in words—it permeates many modes of expression and touches the most hidden corners of our existence. This exhibition brings us closer to a view of sensitivity—one that is unique and personal.